Odszkodowanie

W razie wyrządzenia szkody, która dotyczy osoby, poszkodowanemu należy się odpowiednie odszkodowanie.

Co do zasady wyróżniamy dwa rodzaje szkód na osobie:

szkodę majątkową.
krzywdę niemajątkową.

Poszkodowany jest osobą uprawnioną do uzyskania odpowiedniej kompensaty w przypadku doznania, którejkolwiek z wymienionych rodzajów szkód.

Za uszkodzenie ciała uznaje się wszelkie rodzaje naruszenie integralności cielesnej, które pozostawia ślady wewnętrzne oraz zewnętrzne.

Natomiast rozstrój zdrowia to inaczej wszelkie inne zakłócenia funkcjonowania organizmu, a więc wszelkie nerwice czy też choroby psychiczne.

Po pewnym czasie leczenia w warunkach szpitalnych pojawia się często konieczność dalszego leczenia w warunkach domowych. Wtedy to osoby najbliższe dla poszkodowanego podejmują nad nim dalszą opiekę.

Z orzecznictwa sądowego wynika, że nie jest istotne, czy opieka wykonywana jest przez osobę najbliższą, czy też trudniącą się tym zawodowo.

Fakt ponoszenia ciężaru opieki nad poszkodowanym w czasie leczenia przez członków najbliższej rodziny nie zwalnia sprawcy szkody od zwrotu kwot obejmujących te świadczenia. Inaczej mówiąc, ma to istotny wpływ na odszkodowanie.

W celu ustalenia kosztów opieki sprawowanej nad poszkodowanym powinno przyjmować się koszty wynagrodzenia osoby mającej odpowiednie kwalifikacje do wykonywania tych czynności.

Pojawiają się też orzeczenia, gdzie twierdzi się, że przy opiece sprawowanej przez członków rodziny bardziej adekwatne jest stosowanie stawek właściwych dla zlecenia usług pomocy domowej. Doświadczenie życiowe ma wskazywać, że usługi zawierane w zakresie usług opiekuńczych oraz bytowych są opłacane na poziomie nieco wyższym niż minimalny.

Poszkodowany, który doznał uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, może domagać się odszkodowania z tytułu kosztów opieki sprawowanej nad nim nieodpłatnie przez osoby bliskie. Taka teza wynika z uchwały składu 7 sędziów Sądu Najwyższego w sprawie sygn. akt III CZP 31/19 z dnia 22 lipca 2020 r.

Nie sposób pominąć mediacji jako alternatywnego sposobu uzyskania odszkodowania. W każdej sprawie dotyczącej tego rodzaju roszczeń możliwe jest przeprowadzenie postępowania mediacyjnego. Dopuszczalna jest mediacja sądowa oraz umowna.

Dział spadku w mediacji

Dział spadku w mediacji to możliwość polubownego podzielenia majątku po zmarłym. Trzeba pamiętać, że rozwiązywanie konfliktów związanych z dziedziczeniem może być wyjątkowo trudne, zwłaszcza gdy po śmierci bliskiej osoby trzeba podzielić jej majątek. Mediacja stanowi zatem efektywną oraz ciekawą możliwość rozwiązania takiego sporu. Co więcej, nie ma konieczności prowadzenia klasycznej sprawy przed sądem. Dopuszczalne jest zawarcie ugody nawet bez wszczynania postępowania sądowego.

Jakie są zalety działu spadku w mediacji? Przede wszystkim sprawa prowadzona jest przez bezstronnego oraz neutralnego mediatora. Postępowanie nie jest jawne. Bardzo ważne dla stron jest to, że mediator zapewnia komfort wypowiedzi każdej ze stron. Nie narzuca on jednego rozwiązania. Jego rolą jest wspieranie stron w generowaniu możliwych rozwiązań. Jest to zupełnie przeciwieństwo sądowego postępowania o dział spadku. Poza tym mediacja jest odformalizowana. To nie jest postępowanie jak przed sądem.

W jaki sposób można skorzystać z mediacji prowadzonej przez adwokata, który prowadzi kancelarię adwokacką na terenie Opola. Sprawa może dotyczyć spadku położonego w każdej części kraju.

Jeśli już pojawia się myśl o mediacji w sprawie o dział spadku, to znaczy, że jest duża szansa na takie rozwiązanie sprawy.

W tego typu sprawach współpracę z klientem zaczynamy od porady prawnej. Następnie trzeba przygotować umowę o prowadzenie mediacji oraz umówić właściwe spotkanie mediacyjne. Sama mediacja jest prowadzona z udziałem wszystkich zainteresowanych stron. Zapewniam, że nikogo nie pomijam, a każdy ma prawo do wypowiedzenia się na temat sprawy. Jedno spotkanie mediacyjne trwa zazwyczaj od dwóch do trzech godzin. Na zakończenie mediacji przygotowywana jest ugoda, która po jej zatwierdzeniu ma taką samą moc jak orzeczenie sądowe.

Jest jeszcze jedna możliwość przeprowadzenia działu spadku w mediacji. Jeśli jest już prowadzona taka sprawa przed sądem, to strony mogą zaproponować mediację oraz wybrać osobę mediatora. Wtedy sądowi można przekazać takie dane:

– mediator Roman Gładysz, ul. W. Reymonta 14/3, 45-066 Opole

– tel. 796301353, mediacje@adwokatgladysz.pl

Dział spadku w mediacji to skuteczna alternatywa dla sporów sądowych.

Przedawnienie

Sąd Rejonowy w Opolu podzielił moją argumentację i uwzględnił w całości powództwo. W długotrwałym procesie jedną z kwestii spornych był przedawnienie. Oponowałem zasadności zarzutu przedawnienia, wskazując na to, że pozwany zrzekł się tego zarzutu.

Zrzeczenie się zarzutu przedawnienia stanowi jednostronną czynności, której dokonanie nie wymaga zachowania formy szczególnej. Zrzeczenia się można dokonać przed wszczęciem procesu, jak i w trakcie postępowania sądowego.

Możliwe jest zrzeczenie się zarzutu przedawnienia w sposób dorozumiany, jeśli zamiar owego zrzeczenia się będzie wynikał w sposób niewątpliwy z towarzyszących takiemu oświadczeniu okoliczności. Okoliczności takie to na przykład: pertraktacje dłużnika z wierzycielem na temat rozłożenia długu na raty, zawarcie umowy nowacyjnej, zawarcie ugody sądowej lub pozasądowej.

Zaostrzenie kodeksu karnego

Na podstawie przepisów ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 zmieniono przepisy kodeksu karnego.

Interesujące jest to, że w uzasadnieniu projektu w ogóle nie przewidywano zmian przepisu art. 37a kodeksu karnego.

Od 24 czerwca 2020 r. przepis ten brzmi następująco:

Art. 37a

§ 1. Jeżeli przestępstwo jest zagrożone tylko karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, a wymierzona za nie kara pozbawienia wolności nie byłaby surowsza od roku, sąd może zamiast tej kary orzec karę ograniczenia wolności nie niższą od 3 miesięcy albo grzywnę nie niższą od 100 stawek dziennych, jeżeli równocześnie orzeka środek karny, środek kompensacyjny lub przepadek.

§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się do sprawców, którzy popełniają przestępstwo działając w zorganizowanej grupie albo związku mających na celu popełnienie przestępstwa lub przestępstwa skarbowego oraz sprawców przestępstw o charakterze terrorystycznym.

Zmiany te ograniczają możliwość orzekania przez sądy kar łagodniejszych od kary pozbawienia wolności.

Omawiana regulacja skutkuje tym, że sąd będzie musiał uznać, że wymierzona kara byłaby karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą roku, a jednocześnie będzie musiał ustalić, że nie powinna być ona wymierzona, gdyż sprawca zasługuje na karę łagodniejszą. Tak sformułowany przepis narusza reguły logicznego rozumowania. Z jednej strony sąd ma określić karę na podstawie dyrektywy wymiaru kary, a z drugiej strony ma stwierdzić, iż sprawca zasługuje na inną karę.

Poprzednio przepis ten obowiązywał w brzemieniu:

Art. 37a

Jeżeli ustawa przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, można zamiast tej kary orzec grzywnę albo karę ograniczenia wolności, o której mowa w art. 34 § 1a pkt 1 lub 4.

Jedyne pewne co można stwierdzić na temat omawianej nowelizacji, że nawiązuje ona wprost do przepisów kodeksu karnego z 1969 r.

Art. 54

§ 1. Jeżeli przestępstwo zagrożone jest tylko karą pozbawienia wolności, przy czym dolna granica zagrożenia nie jest wyższa niż 3 miesiące, a wymierzona za nie kara nie byłaby surowsza od 6 miesięcy pozbawienia wolności, sąd uznając, że skazanie na taką karę nie byłoby celowe, może orzec karę ograniczenia wolności albo grzywnę.

§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się do sprawcy występku umyślnego, który był już uprzednio skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności.

Adwokat Roman Gładysz specjalizuje się w prowadzeniu spraw karnych jako obrońca oskarżonego.

Orzeczenia sądowe z sierpnia 2020 r.

Z przepisu art. 4 pkt 7 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym ustanawiającego legalną definicję przewozu regularnego wynika, że w rozumieniu ustawy o transporcie drogowym jest nim publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, na zasadach określonych w ustawie i w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe. Jeżeli, w rozumieniu wskazanej regulacji „przewozem regularnym jest publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami (…)”, to w pełni zasadne jest podkreślenie znaczenia tej jego cechy, którą jest cykliczność (stałe: trasa, przystanki, godziny odjazdu i przyjazdu) oraz dostępność dla każdego potencjalnego klienta, który dowiedział się o przewozie z ogłoszenia o powszechnym charakterze, co w tym też kontekście oznacza również, że nie ma żadnego znaczenia to, ilu dokładnie pasażerów znajdowało się w zatrzymanym do kontroli pojeździe (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13-08-2020 r., II GSK 93/18).
Sąd jest uprawniony – na podstawie art. 159 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2460 ze zm.) – do zażądania od podmiotu związanego tajemnicą telekomunikacyjną informacji pozwalających zweryfikować twierdzenie powoda, że czynu naruszającego dobra osobiste dopuścił się pozwany w sprawie (uchwała Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 06-08-2020 r., III CZP 78/19).
Zgłoszenie ubezpieczycielowi zdarzenia objętego ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej przerywało w stosunku do Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego – na podstawie art. 819 § 4 KC w związku z art. 51 ust. 4 pkt 1 i art. 4 pkt 1 oraz art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej (t.j. Dz. U. z 1996 r. Nr 11, poz. 62 ze zm.) – bieg terminu przedawnienia roszczeń niezgłoszonych w postępowaniu prowadzonym przed ubezpieczycielem sprawcy, lecz wypływających ze zdarzenia wyrządzającego szkodę (uchwała Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 06-08-2020 r., III CZP 76/19).
Skarga wierzyciela hipotecznego na niedokonanie z urzędu wpisu hipoteki do księgi wieczystej podlega odrzuceniu także wtedy, gdy do założenia tej księgi doszło na skutek wniosku o bezobciążeniowe odłączenie części nieruchomości sprzedanej w postępowaniu upadłościowym (art. 76 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece, jedn. tekst: Dz.U. z 2019 r., poz. 2204 w zw. z art. 313 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe, t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1228) (uchwała Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 06-08-2020 r., III CZP 77/19).

Światła przeciwmgłowe

Kilka dni temu podróżowałem samochodem. Podczas przejazdu autostradą zaczął padać intensywny deszcz. Była po prostu burza. Włączyłem światła przeciwmgłowe z przodu i z tyłu auta. Moim zdaniem zrobiłem prawidłowo.

Zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym poruszając się pojazdem w warunkach zmniejszonej przejrzystości powietrza, spowodowanej mgłą, opadami atmosferycznymi lub innymi przyczynami można włączyć przednie światła przeciwmgłowe, a gdy zmniejszona przejrzystość powietrza ogranicza widoczność na odległość mniejszą niż 50 m, można włączyć tylne światła przeciwmgłowe.

Należy pamiętać, ażeby tyle światła niezwłocznie wyłączyć, gdy nastąpi poprawa widoczności.

Za naruszenie warunków dopuszczalności używania przednich świateł przeciwmgłowych grozi grzywna w wysokości 100 zł.

Natomiast za niewłączenie przez kierującego pojazdem wymaganych świateł w czasie jazdy w warunkach zmniejszonej przejrzystości powietrza grozi grzywna w wysokości 200 zł.

Za używanie tylnych świateł przeciwmgłowych przy normalnej przejrzystości powietrza grozi grzywna nakładana mandatem karnym w wysokości 100 zł.

Czy zawsze trzeba być osobiście w sądzie?

W postępowaniu cywilnym, gdy świadek nie jest w stanie stawić się przed sądem (np. ze względu na stan zdrowia), przesłuchanie może przeprowadzić jeden z sędziów wyznaczonych ze składu sędziowskiego albo też przesłuchania dokona inny sąd w miejscu pobytu świadka.

Natomiast, jeśli charakter dowodu się temu nie sprzeciwia, sąd może postanowić, że przeprowadzenie dowodu nastąpi przy użyciu urządzeń technicznych umożliwiających dokonanie tej czynności na odległość.

Praktycznie każdy sąd okręgowy dysponuje zestawami do przeprowadzania tzw. wideokonferencji (tutaj szczegółowo informacje przekazuje Sąd Okręgowy w Opolu).

Od pewnego czasu, świadek może złożyć zeznania na piśmie, jeśli tak postanowi sąd.

W postępowaniu karnym świadka, który nie może się stawić na wezwanie z powodu choroby, kalectwa lub innej przeszkody, można przesłuchać w miejscu jego pobytu.

Poza tym przesłuchanie świadka może nastąpić przy użyciu urządzeń technicznych umożliwiających przeprowadzenie tej czynności na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. W postępowaniu przed sądem w czynności w miejscu przebywania świadka bierze udział referendarz sądowy (albo też: asystent sędziego, urzędnik zatrudniony w sądzie, w którego okręgu świadek przebywa, funkcjonariusz Służby Więziennej, urzędnik konsularny).

W czasie stanu zagrożenia epidemicznego sprawę rozpoznawaną w postępowaniu cywilnym można przeprowadzić przy użyciu urządzeń technicznych umożliwiających przeprowadzenie ich na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. Osoby uczestniczące w takiej sprawie nie muszą przebywać w budynku sądu.

Jest też możliwe, aby zrezygnować z przeprowadzania rozprawy, a także nie przeprowadzać jej w formie zdalnej, a sprawę rozpoznać na posiedzeniu niejawnym. W tym przypadku strona powinna złożyć oświadczenie, że się temu nie sprzeciwia.

Adwokat Roman Gładysz dysponuje środkami technicznymi oraz doświadczeniem w prowadzeniu spraw na odległość.

Misselling

Działanie przedsiębiorcy może stanowić praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów, gdy na przykład przedsiębiorca proponuje konsumentom nabycie usług finansowych, które nie odpowiadają potrzebom tych konsumentów ustalonym z uwzględnieniem dostępnych przedsiębiorcy informacji w zakresie cech tych konsumentów lub proponuje nabycie tych usług w sposób nieadekwatny do ich charakteru (misselling).

Misselling polega na nieadekwatność produktu do charakteru, profilu lub potrzeb konsumenta, braku wyjaśnień o sposobach i czasie likwidacji instrumentu, braku informacji o konstrukcji instrumentu i strukturze portfela inwestycyjnego, braku informacji o stopniu ryzyka instrumentu. W konsekwencji może być uznane za nieuczciwą praktykę rynkową.

Istotne jest to, że przedsiębiorca po uzyskaniu od konsumenta informacji o jego stanie majątkowym oraz zobowiązaniach, powinien dokonać rzetelnej oceny możliwości i umiejętności podejmowania przez niego decyzji dotyczących inwestowania w produkty, jakimi są np. obligacje korporacyjne. Obligacje tego rodzaju to produkt o wysokim ryzyku inwestycyjnym.

Sposób oferowania obligacji korporacyjnych powinien być poprzedzony dokładną analizą potrzeb i oczekiwań konsumenta. Przedsiębiorca powinien przekazać konsumentowi przed podpisaniem umowy dokładne informacje o cechach produktu i związanych z nimi ryzykach i to w formie dostosowanej do możliwości poznawczych konsumenta.

Zniekształcenie zachowania rynkowego przeciętnego konsumenta polega na podjęciu lub możliwości podjęcia określonej decyzji dotyczącej umowy, w sytuacji, gdy wobec innego (uczciwego) zachowania (praktyki rynkowej) przedsiębiorcy, konsument podjąłby lub mógłby podjąć decyzję odmienną.

W konsekwencji konsument może domagać się zapłaty od przedsiębiorcy odszkodowania.

Jeden z polskich przedsiębiorców, który według nieprawomocnych decyzji Prezesa Urzędu Konkurencji i Konsumentów mógł stosować praktykę missellingu, poinformował, że reklamacje w tych sprawach złożył około 2000 osób. Podpisano 71 ugód, a w 83 przypadkach prowadzone są negocjacje.

Adwokat Roman Gładysz prowadzi sprawy o zapłatę odszkodowania z tytułu missellingu, który dotyczył oferowania obligacji korporacyjnych.

Postępowanie karne w stosunku do nieobecnego

Specyfiką postępowania karno-skarbowego jest możliwość prowadzenia postępowania w stosunku do nieobecnego oskarżonego.

W przypadku, gdy sprawca przestępstwa skarbowego przebywa stale za granicą albo gdy nie można ustalić jego miejsca zamieszkania na terenie kraju, to postępowanie może toczyć się podczas jego nieobecności.

W postępowaniu w stosunku do nieobecnych nie stosuje się przepisów, których stosowanie wymaga obecności oskarżonego.

O zastosowaniu tego rodzaju postępowania decyduje organ prowadzący postępowanie, wydając postanowienie. W postępowaniu przygotowawczym w sprawach o przestępstwa skarbowe postanowienie to wymaga zatwierdzenia przez prokuratora.

Obligatoryjne jest wyznaczenie nieobecnemu oskarżonemu obrońcy z urzędu. Udział obrońcy jest obowiązkowy także w postępowaniu odwoławczym.

W razie osobistego zgłoszenia się skazanego do dyspozycji sądu lub ujęcia skazanego doręcza mu się odpis prawomocnego wyroku. Na wniosek skazanego złożony na piśmie w zawitym terminie 14 dni od daty doręczenia sąd, którego wyrok się uprawomocnił, wyznacza niezwłocznie rozprawę, a wydany w tej instancji wyrok traci moc z chwilą stawienia się skazanego na rozprawie.

Adwokat Roman Gładysz ma doświadczenie w prowadzeniu obrony oskarżonego w postępowaniu karno-skarbowym.

Warunkowe tymczasowe aresztowanie

Niedocenianym praktycznym rozwiązaniem jest możliwość zastosowania tzw. warunkowego tymczasowego aresztowania. Sąd zastrzega wówczas, że areszt tymczasowy zostanie uchylony w przypadku złożenia w wyznaczonym terminie określonego poręczenia majątkowego. Poręczenie to może polegać na wpłacie gotówki, ale też np. ustanowieniu zastawu lub hipoteki. Przyjęcie poręczenia wymaga sporządzenia protokołu.

Zawsze odczuwam satysfakcję zawodową, gdy słyszę podczas posiedzenia Sądu II instancji: „postanawia: zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób, że zastrzec, iż w stosunku do podejrzanego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania ulegnie zmianie z chwilą złożenia poręczenia majątkowego”.

Więcej na temat specjalizacji adwokata Romana Gładysza w sprawach karnych.