Zadośćuczynienie to rodzaj odszkodowania. Jest ono zasądzane za krzywdę, która została wywołana naruszeniem dóbr osobistych albo w razie wystąpienia określonego w przepisach zdarzenia. Ma to stanowić rekompensatę negatywnych doznań psychicznych w postaci krzywdy i cierpień wywołanych czynem niedozwolonym.
Zadośćuczynienie można zasądzić w razie:
- uszkodzenia ciała.
- wywołania rozstroju zdrowia.
- pozbawienia wolności.
- nadużyć na tle seksualnym.
- naruszenia dóbr osobistych.
Przede wszystkim poszkodowany może domagać się zasądzenia zadośćuczynienia za krzywdę, która jest w adekwatnym związku przyczynowym z zachowaniem się sprawcy.
Zadośćuczynienie nie może być rekompensatą symboliczną, ale taką, która może realnie pomóc pokrzywdzonemu w złagodzeniu ujemnych skutków związanych z wyrządzoną szkodą niemajątkową (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 28.05.2021 r., w sprawie sygn. akt I ACa 1190/19).
To osoba, która domaga się zapłaty zadośćuczynienia, ma udowodnić wszystkie jego przesłanki. Sprawa tego rodzaju może być rozpoznawana przez Sąd Rejonowy w Opolu albo Sąd Okręgowy w Opolu. Wszystko zależy od wysokości należności, której domaga się poszkodowany.
Roszczenie tego typu jest bezpośrednio związane z osobą poszkodowanego. Wygasa z chwilą jego śmierci. Niemniej jednak można domagać się zapłaty zadośćuczynienia za krzywdę wywołaną śmiercią poszkodowanego. Roszczenie to należy się osobom najbliższym.
Nie ma jednego sposobu na wyliczenie właściwej wysokości zadośćuczynienia. Należy jednak pamiętać, że jego wysokość zależy od rozmiaru krzywdy. Wysokość zadośćuczynienia ma przede wszystkim odzwierciedlać wszelkie okoliczności danego przypadku, które wpływają na rozmiar oraz intensywność doznawanych przez poszkodowanego cierpień.